Kafandaki Ses

Arka planda Chopin çalıyor. Dinlediğimde ruhumu vecde getiren bu güzide eser. Bir hoş oluyorum böyle anlarda. Bir yanım umut dolarken, diğer yanım garip bir hüzne dalıp gidiyor. Spring Waltz ''Mariage d'Amour''... Bestecisi Paul de Senneville. Piyano tuşlarından dökülen notalar, kemanın ağlayışı dokunuyor ruha. Nota si' ye varınca aklıma geliyor bazı şeyler. Düşünürken eksiliyorum bazen de çoğalıyorum. Bir karmaşa bu. Tam adı duygu karmaşası olsa gerek veya dünya karmaşası. Çoğumuzun ömrünün en güzel seneleri manasız olan şeylere mana aramakla geçer gider. Olması gerekenlerin kabulünü zor benimsiyor bünyeler. Ego! Ah egolarımız her şeyimizi talan etmiş çoktan. Neden ve nasıl sorularına kendimizce bulduğumuz onlarca cevabın içinde çoktan boğulmuşuz bile. Hiçbirinin zerre kadar anlamı olmadığını bilmemize rağmen. Vazgeçmeli bu arayışlardan, kopuk hatıralardan, eksilenlerden, kaybolup gidenlerden. Herkes kendi tercihini yaşar. Ve olacak olan mutlaka olur sonuçta.

Hiç öyle umurumda değil kötü niyetler. Ne kadar yaşayacağımı bilmiyorken, üstüne bir de bunlarla zaman geçiriyorsam budalayım demektir. Hayat minicik anlar da gizli bana göre. Derindeki mutluluk hissi tam da oralarda, sadece 'bir an' da. O bir an'ı dünyalara değişmem. Nitekim tüm bunların farkında biri olarak yaşayıp, yine de indiriyorum yelkenleri bazen suya. Herkes gibi, senin gibi...

Hayat aslında öyle çok kolay da değil. Burası büyük bir oyun sahası. Alanını kendin ya da doğuştan gelen mecburi ailesel koşulların belirliyor. Oyunun kurallarını bilmen ve ona göre oynaman gerekiyor.

Çoğu zaman bilmekte yetmiyor. Daha da önemli bir şey vardı; kendini bilmek… Ne istediğini, neyin seni mutlu edeceğini, kim olduğunu, nerede ve kiminle olmak istediğini bilmek zorundasın. İyi bir hayat istiyorsan bunları bilmen gerekir. Ve alacağın kararlar elinde birer kibrit tanesidir. Ya kendini yakacakacaksın, ya da dünyanı ısıtacaktın bu ateşle. Hayat… Ziyadesiyle kısa, saf ve gerçek... İyi kararlar al ve  sev. Hem çok hem güzel sev!

DERS VE KONU

Açtın kollarını

Yasladın sırtını

Baktın göğe

Bıraktın yaralarını

Ve süregelen ağrılarını

Tüm gönül yaralarını

Uyutmayan sancılarını

Çare bulamadığın acılarını

Sek ve tek kaldırdığın

Şerefine laik gördüğün;

'Aslında olmuş ama

Hiç olmamış' saydıklarını

Biriktirdiğin hüzünlü,

Sitemkar anılarını

Yüreğinde çalan notaları

Seni hiç anlamadıklarını sandığın

Esasında onlarca kez anlayan

Dostlarını,

En kötüsü babanı, dayını, halanı

Tek kendin yaşıyorsun zannettiğin

O muhteşem, çok derin duygularını

Günlerce, aylarca hatta senelerce

Uğruna harcadığın zaman dilimlerini

Bazen anımsadığında gülümseten

Bazen ise ağlatan düş kırıklıklarını

Bir gece ağrı kesici,

Bir gece şarap aratanı...

Sonra bir gece yarısı

-Ansızın yaşadığını bir şekilde fark ettigin an'ı-

Diken uzatanın elinden

Gül aldığını sandın

Sen edebiyat, sosyoloji dedin

O muhasebe, iktisat.

-"Zaten

Hayatı değilde,

Maddeleri bölüşüp

Kimyayı hiç edenden

Uzak durmalıydın sen.

-' Çünkü gerçeksin.

Mavisin, yeşilsin, sarı kırmızısın.!

Renksin,

İyisin, hoşsun

Bazen huysuz olsanda

Parlak bakışlısın.

Berrak ve hacimlisin.

Su gibisin sen;

Şifadır su, ister inan ister inanma

Şimdi gözlerine baktığına

Sarıl,

Sen su ol oldun ona

Nehir oldun, ırmak oldun

En sonunda denizi oluverdin..

Çarptın, çarpıldın!

Matematiği bu kadardı;

Kimyası seninle aynı

Iktisadı sıfır

Buldun.!

Sev,

Sevebildigin kadar

Hududun olmasın

Hiç korkma.!

Yolu biraz dikenli olsa da

Suçlusu edebiyattı, o sanma!

Biraz zaman sonra

Türküler, şarkılar

Satırlar armağan et ona.

En önemlisi her daim

İnan..!

Çünkü dikenini değil,

Aynı daldan ayıkladığı

Gülü uzatıyor olacak sana.